Gastspreekster was mevrouw A. Bartol uit Roden, die vertelde over haar tochten met sledehonden door de barre Finse kou.
Een kopje koffie om mee te beginnen
Ter inleiding las ds. Abbink een psalm uit het Liedboek
Mevr. Bartol vertelde over haar Samojeden, witte sledehonden waar ze mee op vakantie gaat naar Fins Lapland.
Ze gaat dan samen met een groepje mensen, die ook deze sport beoefenen; ze is de enige vrouw in het gezelschap, maar
ze staat haar mannetje. Haar reisgenoten hebben andere sledehonden, Malamutes uit Alaska, oorspronkelijk Indianenhonden.
Zoals te verwachten, zijn het tochten door de barre kou - zo'n -45°C kan het zomaar worden. Dan is het zaak om je heel goed aan te kleden, de lucht niet zonder mond- en neusbedekking in te ademen, want die is veel te koud voor menselijke longen.
De honden kunnen er heel wat beter tegen - die zijn helemaal op dit klimaat "gemaakt". Hun enorm dikke vacht kunnen ze volkomen rechtop zetten, de bouw van de kop is ook helemaal op de kou ingesteld - de mongoolse stand van de ogen, waardoor de felle wind er niet zomaar inwaait, de oren die plat naast de kop worden gehouden bij extreme kou.
Het is een avontuur, deze sledetochten - en niet zonder gevaar. Je kunt van de slee afraken, en door de honden meegesleurd worden door de sneeuw; je kunt ook te water raken in een meertje dat niet zo heel sterk bevroren is, dan is het zaak om weer heel gauw afgedroogd te worden anders bevries je tot een plank. Een sneeuwstorm behoort ook tot de mogelijkheden, mevr. Bartol had dat ook een keer meegemaakt. Ze had het geluk haar metgezel nog terug te vinden.
Men gaat nooit alleen op pad, altijd minimaal met zijn tweeën. Er kan zo veel gebeuren, dan heeft men elkaars hulp wel nodig.
Ze had een mooie serie dia's meegebracht van haar sledetochten; prachtige sneeuwlandschappen, soms grijs, soms schitterend in de zon; behalve prachtige zonnestanden en -ondergangen was ook het beroemde noorderlicht te zien, een geheimzinnige, bewegende groene schijn in de poolnacht.
Het centrale punt van de tochten was een blokhut in de eenzaamheid, waar nog wel enig comfort was (zoals elektriciteit), maar op langere tochten werd er overnacht in de meegenomen tenten die tussen bomen werden vastgemaakt. Ook de honden overnachtten in de tent, die gaven behoorlijk wat warmte af.
Het eten is zeer sober. Men neemt gevriesdroogd eten mee, sterk geconcentreerd; veel smaak heeft het niet, maar het is voedzaam genoeg. Nu en dan wordt er ook weleens een visje gevangen, via een gat in het ijs. IJsvissen is in koude streken ook een geliefde sport.
Mevrouw Bartol had een van haar honden meegenomen naar de Sanjes, Larissa. Een bijzonder rustige hond, we hebben haar niet één keer horen blaffen of janken (en dat kunnen ze ook.. als ze daar bij de hut in de sneeuw overnachten).
Mevr. Bartol tilde haar even van de grond, dat moet een behoorlijk gewicht zijn geweest. Terwijl de overige aanwezigen met aandacht luisterden, lag Larissa een poosje op de grond, maar ze ging ook even bij de mensen langs, waarbij ik even over haar dikke witte vacht heb geaaid. En die wás dik, en heel zacht.
Mevr. Bartol en haar man (die nooit meegaat naar Finland, omdat de koude omstandigheden hem afschrikken) hebben thuis zo'n 14 honden in hun vrijstaande woning in Roden. Zij rijdt bijna dagelijks naar de bossen bij Appelscha, waar ze met haar honden op pad gaat, ze spant ze daar niet voor een slee maar voor een kar. Dit hebben de honden ook nodig, ze moeten in beweging blijven.
Ze fokt ook honden, er is wel belangstelling voor Samojeedpups, aandoenlijke bolletjes witte wol. Het ras geeft ongeveer 5 pups per worp. Hieronder een dia van mevr. Bartol.
Na haar interessante verhaal bedankte ds. J. Abbink mevrouw Bartol, en overhandigde haar een envelop en een boeket bloemen.
De koffieochtend op 4 februari werd goed bezocht, er waren rond de dertig aanwezigen.
Hieronder een paar dia's, die ik op de foto heb gezet om een indruk te geven van de interessante landschappen in Fins Lapland
die mevr. Bartol ons liet zien.
