Bij deze ingetogen kerkdienst waarin één jong gestorven gemeentelid werd herdacht, had de Werkgroep Liturgisch Bloemschikken weer een passend bloemstuk gemaakt.



Hier werden de volgende woorden aan toegevoegd :
"Vandaag is het een bijzondere zondag. Een dag met een verdrietig randje.
Vandaag herdenken we in de kerk wie we verloren hebben, de mensen, die gestorven zijn in het afgelopen jaar. We willen hen niet vergeten. Ze zijn nog in gedachten bij ons.
Voor iedereen die verdrietig is, omdat hij of zij iemand mist, voor iedereen, die niet zomaar afscheid kan nemen, branden we vandaag een kaars en hebben we een witte steen neergelegd. Als teken dat we troost zoeken bij elkaar en bij God.
(De witte stenen verwijzen naar Openbaringen 2 : 17 -
"... en Ik zal hem een witte steen geven en op die steen een nieuwe naam geschreven, welke niemand weet, dan die hem ontvangt.")

In de schikking ziet men de boog als beeld van de trouw van God die blijft.
In één van de zwarte schalen is het groen vervangen door zand, dat verlatenheid symboliseert.
De spiegel is gebroken, maar het licht blijft zichtbaar en wordt weerkaatst in de spiegel.
De klimop blijft altijd groen en verwijst naar trouw.
Rode rozen zijn de bloemen van de liefde."

Twee kaarsen werden aangestoken door de beide kinderen van de overledene, één kaars voor hun moeder Wilma en één voor de gestorvenen die niet tot onze gemeente behoorden en daarom niet met name werden genoemd, maar wel herdacht door de aanwezigen.

   

Op het bloemenplankje stond een boeket met de lievelingsbloemen van Wilma:  rozen,  gecombineerd met o.a. gipskruid en klimop.


De zanggroep zong enige liederen in deze dienst.