"Ergens in de verte", een bewerking van de Gelijkenis van de Verloren Zoon.
Kindertheater Simon en Zo (met als vaste spelers Harrie en Fredie Nijhof) trad voor de tweede keer op in onze kerk.
De vorige keer dat ze hier waren, bijna een jaar geleden met "Supergraan", was zo goed bevallen dat hun optreden wel voor herhaling vatbaar was.
Evenals in oktober 2017 was onze kerk voor die gelegenheid even "andersom" ingericht, met zicht op de deur waardoor men gewoonlijk binnen komt; om die reden wordt er dan een zijingang gebruikt om de kerk in te gaan, waarbij men een stukje rechtsom over de begraafplaats moet lopen.
Zoals te verwachten op zo'n speciale zondag liep de kerk behoorlijk vol. Op de voorste banken zaten kinderen, en voor hen was deze voorstelling dan ook in het bijzonder bedoeld. Sterker nog, verschillende kinderen werd gevraagd om mee te spelen, wat ze heel goed bleken te kunnen, net als de vorige keer.
Maar ook voor de volwassenen was het erg leuk om mee te maken. Veel humor, en ook heel vindingrijk inelkaar gezet met een beperkt aantal toneelattributen die voor verschillende doeleinden werden gebruikt. Zo was de trapleer eerst een berg waar zoon en dochter opklommen om het onbekende, aantrekkelijke land in de verte te kunnen zien liggen, later een bootje om het water over te steken, vervolgens een omheining van een terrasje bij een café, en tenslotte het hok waar de varkens werden gehouden. En zo meer.
Het verhaal was gebaseerd op de Gelijkenis van de Verloren Zoon, maar wel met enige speelse toevoegingen en wijzigingen. Zo waren er niet twee zoons, maar een zoon en een dochter in het spel, en bleek de rol van de varkenshoeder ook een beetje anders uit te pakken dan in het oorspronkelijke verhaal. Werden de varkens daarin als onreine dieren afgedaan, in het gespeelde verhaal hadden ze een hoogst persoonlijke rol, ze werden bevrijd van een baas die niet goed voor ze zorgde, en door de verloren zoon voor z'n laatste centen die eigenlijk voor de terugreis bedoeld waren, gekocht en meegenomen naar de boerderij van de wachtende vader, die zelf heel goed voor zijn eigen varkens was en ze lekker vrij liet rondlopen op zijn erf.
Het was een knipoog naar de heidenen (door de joden als onrein beschouwd) die ook deel mogen hebben aan Gods liefde.
De dochter, gespeeld door Fredie Nijhof, bleek echter wel net zo jaloers te zijn op de teruggekeerde broer als de oudste broer in de gelijkenis.
Na de voorstelling was er een lekkere lunch in de Sanjes, met broodjes en heerlijke salades, waarbij men nog even gezellig kon napraten.
Evenals op de meeste Startzondagen van de laatste jaren was het weer geen weer om buiten te zijn, dus deze voorstelling binnen de kerk was weer een prima keuze gebleken.
